Close encounters of the deer kind

4 dagen geen WiFi en weer mega veel gedaan, beleefd en indrukken opgedaan. Het laatste blog schreef ik boven op de berg met wolkenloze hemel, gewéldig, wat een mazzel hebben we toch deze reis!

De Kancamagnus highway deed zijn naam als “herfst highway “ alle eer aan. Wat een kleuren, beetje regenachtig maar daardoor kreeg het oogverblindende kleurenspel nog een extra dimensie in de vorm van een regenboog

De dag van aankomst gingen we even in de buurt van camping wandelen toen Mars dacht dat hij een opgezet hert zag, dat opeens ging bewegen! Bleken er drie Wapiti herten te staan tegenover op de weg. Twee volwassen vrouwtjes ( zo’n 170 cm hoog) en een jong. We namen wat foto’s van deze respectabele afstand en dachten “wat een mazzel” maar tot onze stomme verbazing liepen de herten met ons op en kwamen steeds dichterbij totdat ze echt vlak voor Marcel overstaken. Ik zag hem even terugdeinzen want die beesten zijn best wel imponerend, toen zijn iPhone in de aanslag nemen (foto camera was niet nodig voor dit korte wandelingetje dacht hij, zoooo balen)  en weer foto’s maken.

Ze lijkt klein op deze afstand maar het is écht een fors hert!

Onze camping was écht “back to basic” géén elektriciteit, geen water (dus ook geen douches) maar wél geweldig mooie natuur én een sterrenhemel zo intens met honderden flonkerende sterren tegen een gitzwarte lucht door het volledig ontbreken van licht. Zelfs het melkwegstelsel was duidelijk zichtbaar. En geloof mij, dan heb je écht niet in de gaten dat het behoorlijk koud is ‘s nachts en wordt dat niet kunnen douchen ook ineens minder belangrijk. Om je heen allemaal vuurtjes en tegenover ons iemand die zachtjes op een gitaar tokkelt, wat heb je eigenlijk nodig in het leven om blij van te worden?
 

Zo donker is dan op zo’n wildernis camping.

Schitterend meer bij de camping

Aangekomen bij het stadje Tremblant om met de gondel omhoog te gaan bleek al snel dat dit deel van Canada toch nét ff iets minder ingesteld is op camperaars. We werden doorverwezen naar een parkeerplaats verder weg. Daar aangekomen stapte een man uit een wit busje op ons af “of we vervoer naar Tremblant nodig hadden” Na onze bevestiging riep hij, speciaal voor ons twee de shuttle bus op via de portofoon(tot mijn opluchting want het was bést een eind lopen). 

Bij Tremblant aangekomen wachtte ons weer een verrassing, een gratis soort sta-gondels brachten ons, óver het Marriott hotel, naar het beginpunt van de grote gondel panoramique. En “panoramique” wás het! Wat een uitzicht, je kon kilometers ver kijken, mede door het heldere weer. Diepblauwe lucht met door de herfst gekleurde heuvels zover je kon kijken! 

Bovenop Mont Tremblant (en dat met zijn hoogtevrees)

Eergisteren door een, door de Indian summer, schilderachtig landschap doorgereden naar Algoncuin National park. Wat een park is dat zeg! Helemaal getooid in herfstkleuren door de enorme hoeveelheid Maple leaf bomen die werkelijk van bijna paarsrood tot fel oranje, geel en zelfs ietwat roze kleuren! WoW!  Gelukkig wel weer electra (heerlijk de verwarming kon aan, wat bij 4 graden ‘s nachts geen luxe is) op de verder basic campground.

Drie hikes gedaan, alleen in de ochtend wat regenachtig. Beaver pond trail, de laatste hike was de mooiste, twee grote meren met diverse beverburchten en zelfs een forse Beverdam. De nijvere bouwertjes zelf hebben we helaas niet gezien.😒.

Het bezoek aan het houthakkersmuseum had een wel héél aparte verrassing in petto. We gingen een filmzaaltje binnen (met z’n tweeën) waar een film over het houtkapverleden van het park werd getoond, vervolgens ging het filmdoek omhoog en de soort overheaddeur daarachter ook en stapten we zo het bos in met het houthakkershuis uit 1800 dat in de film werd getoond in het echt voor ons, we liepen er zo in!  Gaaf! Er was een hele wandeling door de tijd met allerlei huizen, stallen, machines en gereedschappen en info over het harde leven van de houthakkers hier die in de barre kou van de Canadese winter in gammele, tochtige houten hutten werden ondergebracht en hun leven waagden (en verloren) van de ene enorme boomstam op de andere springend drijvend op de rivier, mooi in beeld gebracht en heel indrukwekkend.

Echt met pijn in ons hart die schitterende park verlaten, ik had er zó nog een dag of twee willen rondwandelen of fietsen (door de regen in de ochtend ging de geplande lange fietstocht niet door).

Na nog een stuk door het kleurrijke Alconquin te hebben gereden en daarna door voornamelijk dorpjes en akkerland zitten we nu op een “tussen-camping” in een dorp met de wonderlijke naam Waubaushene. Vandaag nog een interessant openlucht museum bezocht hier in de buurt, een geheel nagebouwd dorp van de eerste zendelingen die in 1639 hier kwamen wonen om de Wenta’s, een indianenstam, te bekeren. Het was, afgezien van een schoolklas, heerlijk rustig dus mooie foto’s gemaakt. Ze hadden zelfs een Nederlandse info folder, nou, nou!

Zo de 17e eeuw in

We zitten gelukkig récht tegenover het douche gebouw want Marcel is (serieus!) al twee keer verdwaald toen hij ‘s avonds in het pikkedonker ging douchen. Hij keerde dan wat verdwaasd en steenkoud terug in de camper. Hij is net veilig teruggekeerd dus dit keer is het goed gegaan😁

Alle koffers zijn weer gepakt, morgen vroeg weg naar Toronto om de de camper weer in te leveren helaas 😢. Nog een nachtje hotel en morgenmiddag nog een guided wandeltocht (we hebben nog niet genoeg gewandeld 😉) door Toronto. En dan zit het er écht op…..jammer genoeg.