More rain in Maine maar gelukkig niet tijdens ons bezoek aan Acadia National park.

Gisteren aangekomen in Acadia National park, we staan op een camping aan de rand van het park, Hadley’s point. 
 

Apart ritueel toen we hier arriveerden, er stapte een oudere man van een golfkarretje met een portofoon in zijn hand. Bij ons aangekomen vroeg hij onze naam waarop hij “ Vén Zomeren” in de portofoon blérde tegen, wat later bleek, zijn vrouw in het houten camping kantoortje. Na nog drie keer op zéér Amerikaanse wijze onze achternaam te hebben doorgegeven liep de campingeigenaar maar eens zelf naar het kantoortje “she can’t seem to find it” riep hij over z’n schouder kijkend naar ons. Uiteindelijk kwamen ze terug met een envelop “Three of us looked at it,  hope it’s right” zei de vrouw, nu alleen nog even ons telefoonnr opgeven maar dát bleek helaas niet met haar gegevens overeen te komen “you’re Eric, right” riep de vrouw. Eh, nee geen Eric in the RV zeiden we, wel een Marcel. Nog maar eens die voor Amerikanen exotische achternaam opgegeven “Van Zomeren” ( of Vén Zomeren). Vrouw weer terug het kantoortje in, en ja hoor eindelijk de goede reservering te pakken, we mochten door!

The Office van de camping.

Het zou later in de middag gaan regenen, dus eerst maar even Sand beach bezoeken want niks is zo triest als regenfoto’s van een strand! Mooi bussysteem hier, je stapt op de camping op een bus naar het bezoekerscentrum van het park en vanaf daar lopen er totaal 10 verschillende buslijnen het park in. Sand beach bleek een prachtige baai met aanrollende golven van de oceaan, omzoomd door groene heuvels. Zó idyllisch en romantisch, toch maar ff hartje in het zand gemaakt met onze voorletters😍

Via “the ocean Path”, een wandelpad langs steile kliffen met prachtige vergezichten op de oceaan, doorgelopen naar Thunderhole, een watergrot die zijn naam eer aan doet, bij een béétje golfslag hoor je letterlijk de donder rommelen door het water dat erin slaat. Het water tolt als in een grote wastobbe witschuimend rond, opspattend en met veel geraas.

Daarna nog even met de bus naar het toeristische Bar Harbor, een vissersstadje bij de kust. Voornamelijk souverniersshops en restaurants maar wel een mooie haven.

Man met moose😃

Vannacht viel de regen met bákken uit de hemel, wat in zo’n camper flink wat geluidsoverlast oplevert , toch nog redelijk geslapen. Vanwege de regen lekker uitgeslapen tot een uur of 9 en rond 11 uur weer op pad met de bus. Eerst naar “the wild Gardens of Acadia” die helaas niet erg wild bleken. Meer een soort keurig aangelegd parkje met allerlei planten die wij deels, serieus!, als onkruid uit onze tuin trekken. Marcel was er na één minuut al klaar mee, ik na twee😒. Daarna een wandeling gedaan naar een mooi gelegen meer erachter. Het eerste van de geplande drie meren van deze dag.

Vervolgens met de bus wéér naar een meer, Jordan pond. Het plan om te lunchen in het nabijgelegen restaurant viel in duigen omdat er een wachtlijst van 3 kwartier was. Ze zijn beroemd om hun popovers, mocht je niet weten wat dat zijn (en die kans lijkt me groot) het zijn een soort muffins die teveel gerezen zijn en daardoor een soort souffleetjes worden. Geen idee hoe ze smaken want we hadden géén zin om te wachten. 
 

Dus dan maar wandelen, ik had, dacht ik, nu eens een wel héél easy walk over z.g. Carriage roads (waar vroeger en ook nu nog paardenkoetsen overheen rijden)uitgezocht. Het leek goed te gaan totdat we volgens AllTrails (onze wandelapp) naar beneden moesten afdalen, over een bruggetje het riviertje over moesten steken en vervolgens een glibberig, met rotsen en boomwortels bezaaid, bijzonder smal paadje moesten volgen met aan de ene kant de heuvel en aan de andere kant direct ernaast een snelstromend riviertje dat zich, zeker na die bak regen van vannacht, nogal vervaarlijk een weg naast ons baande. Met mos begroeide natte stenen en wortels zijn nu niet de meest makkelijke bodem om over te lopen, evenals de glibberige houten boardwalks die af en toe het pad overdekten . Ik zag één van ons (of misschien wel allebei) al een ongewilde natte afdaling in de snelle stroom maken! Gelukkig gaf de app halverwege aan dat we weer naar het veilige koetspad konden gaan. Met een tegensputterende man aan mijn zij “ want wat was er mis met dat avontuurlijke glibber-pad” dat toch maar gedaan . 
 

Daarna naar ons derde meer, Bubble Pond, we waren er de enige. Toch wel een beetje unheimisch gevoel op zo’n grijze dag. Korte wandeling gedaan (over stapstenen door een stroompje) en een mooie oude brug gefotografeerd.

Wat een ervaring, weer een prachtig Amerikaans National Park van ons lijstje afgevinkt. 
 

Nu op een koude (graad of 12) camping. Zo lekkere warme bak karamel oplos melk (vergissing, dacht toen we het kochten dat het koffie was) maken om op te warmen.